Δευτέρα 30 Ιουνίου 2008

ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΝ.ΑΝΤΙ.Α. : ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΕΝΩΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΑ !

Εκτιμήσεις και αποφάσεις της συνέλευσης της ΕΝΑΝΤΙΑ 28/06/2007


Βασικά χαρακτηριστικά της συγκυρίας

Παγκόσμια
· Η εξέλιξη της οικονομικής ύφεσης, κυρίως στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, που ακόμα βρίσκεται μάλλον στην αρχή των δυσμενών συνεπειών που θα έχει στην οικονομία και κυρίως στην κατάσταση των εργαζόμενων μαζών αλλά και πλατιών αγροτικών και μικροαστικών στρωμάτων. Η ξέφρενη άνοδος των τιμών του πετρελαίου και των εμπορευμάτων (βασικών ειδών διατροφής κ.ά.), το σκάσιμο της φούσκας στην αγορά ακινήτων με τις συνέπειες που έχει στο χρηματοπιστωτικό τομέα, η επιστροφή του στασιμοπληθωρισμού, η κατρακύλα της τιμής του δολαρίου διαψεύδουν ολοφάνερα την υπόσχεση του νεοφιλελευθερισμού για την αποτελεσματικότητα της ελεύθερης αγοράς και των ιδιωτικοποιήσεων, κάτι που φαίνεται και από την καταφυγή σε κεϋνσιανά ή μισοκεϋνσιανά δημοσιονομικά εργαλεία. Όμως, ο σκληρός νεοφιλελευθερισμός της μισθολογικής λιτότητας, της ελαστικής εργασίας και των ιδιωτικοποιήσεων συνεχίζει να αποτελεί βασική στρατηγική του κεφαλαίου για να καταφέρει στρατηγικά πλήγματα στην εργατική τάξη, καθώς από τη μια ελπίζει ότι η πίεση των συνεπειών της κρίσης στους εργαζόμενους θα περιορίσει τις αντιδράσεις τους κι από την άλλη προσπαθεί να ξεπεράσει την κρίση μέσα από τη μεγαλύτερη εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης.
· Οι δυσκολίες που συναντά η εφαρμογή της πολιτικής των ΗΠΑ σε Ιράκ και Αφγανιστάν, αλλά εσχάτως και στην Ευρώπη, που οδηγούν και στην αλλαγή-προσαρμογή της με τη διαφαινόμενη αλλαγή στη προεδρία των ΗΠΑ.
· Ο αναβαθμισμένος ρόλος των ευνοημένων από την άνοδο της τιμής του πετρελαίου αραβικών κεφαλαίων, της Ρωσίας με την πολιτική των αγωγών, της Κίνας.
· Στην Ευρώπη το όχι του Ιρλανδικού λαού στην Ευρωσυνθήκη αποτέλεσε αποφασιστικό πλήγμα στη διαδικασία της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης, εξέφρασε την αποδοκιμασία των εργαζόμενων, των νέων και των αγροτών για την «Ενωμένη Ευρώπη» και έδωσε ελπίδα σε όσους αγωνίζονται ενάντια στην ΕΕ της φτώχιας, της ελαστικής εργασίας, του πολέμου και του ρατσισμού και σε μας που αγωνιζόμαστε για την αντικαπιταλιστική ρήξη-αποδέσμευση απ’ αυτήν. Τα ζητήματα της ΕΕ και της συγκρότησης αντιΕΕ μετώπων θα μπαίνουν στην ημερήσια διάταξη καθώς πλησιάζουμε σε έτος ευρωεκλογών.
· Οι αντιστάσεις των λαών και τα καινούργια παραδείγματα προσπαθειών για την πραγματοποίηση σημαντικών αλλαγών με τη βοήθεια της (αστικοδημοκρατικά κατακτημένης) κυβερνητικής εξουσίας– Λατινική Αμερική, Νεπάλ κ.λπ.

Στην Ελλάδα
Πριν λίγο καιρό γράφτηκε στη βουλή ο θλιβερός επίλογος του φιλόδοξου αστικού σχεδίου «αναθεώρηση του συντάγματος» και η επόμενη θα αργήσει πολύ. Πρόκειται για μεγαλειώδη νίκη του κινήματος, που έπειτα από σκληρό αγώνα που κράτησε περισσότερο από ένα χρόνο, ανέτρεψε μύθους, δημιούργησε και ανέδειξε αγωνιστές, σμίλεψε συνειδήσεις, σφράγισε τις πολιτικές εξελίξεις. Χωρίς αυτό ίσως να μην είμαστε σήμερα εδώ. Θα αποτελεί σημείο αναφοράς και θα φωτίζει την εξέλιξη του κινήματος τα χρόνια που έρχονται. Πρέπει να είμαστε όλοι περήφανοι για τη συμβολή της επαναστατικής αριστεράς σε αυτό αλλά και έτοιμοι να πάρουμε την πολιτική ευθύνη που μας αναλογεί για το πώς θα συνεχίσουμε.

Στο σχεδόν δεκάμηνο από τις εκλογές η κυβέρνηση της ΝΔ επιχειρεί να επιβάλει όλες εκείνες τις αντιδραστικές ρυθμίσεις για την πραγματοποίηση των οποίων επισπεύστηκαν οι εκλογές, προσπαθώντας να πάρει τη ρεβάνς από το κίνημα και να εφαρμόσει το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμά της.
· Με αιχμή τη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού και τα βήματα προς την πλήρη απελευθέρωση της αγοράς εργασίας (χτύπημα-περιορισμός-κατάργηση των ΣΣΕ, απελευθέρωση απολύσεων, επιμήκυνση του χρόνου εργασίας) στοχεύει στη ριζική επιδείνωση του συσχετισμού δύναμης σε βάρος της εργατικής τάξης πλήττοντας τις κατακτήσεις της.
· Πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων (Ολυμπιακή, λιμάνια, ΟΤΕ, ΔΕΗ κ.ά.), παράδοση των ελεύθερων χώρων στο κεφάλαιο για επιχειρηματική αξιοποίηση (νέο χωροταξικό σχέδιο).
· Αλλαγές στο πολιτικό σύστημα σε αντιδημοκρατική κατεύθυνση. Εκλογικός νόμος με αυξημένο μπόνους εδρών στο πρώτο κόμμα, νέος Καποδίστριας. Αξιοποίηση της δικαστικής εξουσίας για την περιστολή των αγώνων. Δεν υπάρχει απεργιακή κινητοποίηση που να μην σύρεται στα δικαστήρια.
· Συνέχιση και ένταση των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων στην εκπαίδευση, με την απόπειρα εφαρμογής του νόμου-πλαίσιο και την πραξικοπηματική προσπάθεια για ιδιωτικά πανεπιστήμια, παρά την αποτυχία της αναθεώρησης του άρθρου 16.
· Επίθεση στα εισοδήματα των εργαζόμενων μέσα από το πρωτοφανές κύμα ακρίβειας που συνοδεύεται από την προκλητική αύξηση των κερδών των μεγάλων επιχειρήσεων.
· Οσμή σαπίλας αναδίνει το αστικό πολιτικό σύστημα μετά τις συνεχιζόμενες αποκαλύψεις για τις παχυλές μίζες της Ζήμενς σε κόμματα και πολιτικούς του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.
· Ιδιαίτερα προβλήματα αντιμετωπίζει το ΠΑΣΟΚ, καθώς αδυνατεί να αντιτάξει οποιαδήποτε αντιπολίτευση αφού χρεώνεται με τις ίδιες νεοφιλελεύθερες πολιτικές και ως κυβέρνηση και ως αντιπολίτευση. Πρόκειται για την κρίση της σοσιαλδημοκρατίας, που αφού ως κυβέρνηση, υπηρέτησε την κοινή αστική στρατηγική του νεοφιλελευθερισμού και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων σαν πιστό σκυλί, τώρα που βρίσκεται στην αντιπολίτευση και ο κόσμος αμφισβητεί αυτές τις πολιτικές, δεν ξέρει τι να κάνει. Έτσι το ΠΑΣΟΚ ταλανίζεται από εσωκομματικές αντιθέσεις και τμήμα των λαϊκών μαζών που το ακολουθούσε αποστασιοποιείται από αυτό, αναζητώντας στην αριστερά τον πολιτικό φορέα που να δείχνει ότι μπορεί να αμφισβητήσει αυτές τις αντιλαϊκές πολιτικές και όχι βέβαια αρχηγό ικανότερο του Γιωργάκη. Η αντικαπιταλιστική αριστερά πρέπει, θέτοντας ψηλά τον πήχη της πολιτικής της δράσης, να παρέμβει σε αυτό ακριβώς το κομμάτι των εργαζομένων που στρέφεται αριστερά και μπορεί να παίξει ρόλο στη μαζικοποίηση κινήσεων, πρωτοβουλιών και αντιστάσεων.

Συνολικά εντείνονται τα σημάδια κρίσης στο πολιτικό σύστημα, η διαφαινόμενη αδυναμία σχηματισμού αυτοδύναμης κυβέρνησης στις επόμενες εκλογές κάνει αναγκαία την επεξεργασία και τη διερεύνηση διαφόρων σεναρίων διακυβέρνησης (κυβερνήσεις συνεργασίας, κεντροαριστεράς ή ΠΑΣΟΚ-ΝΔ ή ΝΔ με πιθανά πολιτικά μορφώματα από τη διάσπαση του ΠΑΣΟΚ, ή αναζήτηση λύσεων άλλου τύπου π.χ. πετυχημένων επιχειρηματιών με πυγμή που μπορούν να παίξουν ρόλο στην κυβερνητική διαχείριση του συστήματος). Η ένταση με την οποία η δεύτερη πιο αδύναμη κοινοβουλευτικά κυβέρνηση κατά τη μεταπολίτευση επιτίθεται σε όλα τα μέτωπα φανερώνει και την αγωνία της αστικής τάξης να επιβάλει άμεσα τις αντιλαϊκές πολιτικές με μακροπρόθεσμες επιπτώσεις, αφού οι εξελίξεις δεν είναι καθόλου δεδομένες.

Για την κατάσταση στο κίνημα και τα μέτωπα πάλης που ανοίγονται
Τους τελευταίους μήνες ξεδιπλώθηκαν οι αντιστάσεις των εργαζόμενων στην πολιτική της κυβέρνησης, κυρίως ενάντια στη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού και τις ιδιωτικοποιήσεις. Ζήσαμε δύο από τις μεγαλύτερες γενικές απεργίες των τελευταίων χρόνων με αντίστοιχα σε μαζικότητα και δυναμισμό απεργιακά συλλαλητήρια. Μαχητικές απεργίες διαρκείας είχαμε στα λιμάνια, στους ΟΤΑ, στη ΔΕΗ, στην Τράπεζα Ελλάδος. Τον τόνο σ’ αυτές έδωσε η αγωνιστικότητα και η μαζική συμμετοχή των εργαζομένων, παρασύροντας ηγεσίες που δεν διακρίνονται για τη μαχητικότητά τους. Ο εργαζόμενος κόσμος ξέσπασε τη συσσωρευμένη οργή του για τις αντιλαϊκές πολιτικές που τον οδηγούν σε απελπισία για το αύριο. Ωστόσο, παρά τις επιμέρους κατακτήσεις (κυρίως σε ΟΤΑ και Τράπεζα της Ελλάδος), το κίνημα αντίστασης δεν κατάφερε να ακυρώσει την ψήφιση του αντιασφαλιστικού νόμου, ενώ είχε επιτυχίες, όπως: την «παραίτηση» Μαγγίνα, τη μεγάλη καθυστέρηση κατάθεσης του αντιασφαλιστικού νόμου, την ηπιότερη εκδοχή του σε σχέση με τις αρχικές προθέσεις της κυβέρνησης, τα βήματα στο συντονισμό πρωτοβάθμιων σωματείων σε αγωνιστική βάση, ενώ συνολικά απονομιμοποίησε τις κυβερνητικές επιλογές και την πολιτική του νεοφιλελευθερισμού και έχει σημαντικό ρόλο στην αποδυνάμωση του δικομματισμού και την ενίσχυση της αριστεράς στις δημοσκοπήσεις. Για μεγάλο χρονικό διάστημα η αντιπαράθεση που παρακολουθούσαμε στα ΜΜΕ δεν ήταν μεταξύ των εκπροσώπων των κομμάτων, αλλά μεταξύ συνδικαλιστών και εκπροσώπων του κινήματος από τη μια και των πληρωμένων προπαγανδιστών του συστήματος από την άλλη.

Αξίζει, όμως, να σταθούμε σε κάποιες από τις αδυναμίες που φανέρωσε το κίνημα (πέρα από τις γενικότερες), αφού είναι και δική μας δουλειά να συμβάλλουμε στο ξεπέρασμά τους:
- Είναι μεγάλη η ευθύνη της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και των συμβιβασμένων ηγεσιών για το κράτημα του κινήματος, την έλλειψη οργάνωσης και συντονισμού, τις καθυστερήσεις και την αποφυγή κλιμάκωσης των αγώνων και τελικά για την υποστολή των κινητοποιήσεων την ώρα της σύγκρουσης και τη στροφή στη συλλογή υπογραφών για δημοψήφισμα για το ασφαλιστικό και την υπογραφή από τη ΓΣΕΕ μιας συλλογικής σύμβασης εργασιακής ειρήνης και υποταγής παντελώς αναντίστοιχης τόσο με τις ανάγκες όσο και με τις εκφρασμένες αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων. Οι ηγεσίες των ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ έχουν αποδεχτεί τα αστικά ιδεολογήματα περί αύξησης της ανταγωνιστικότητας και έφτασαν να προτείνουν χρηματοδότηση του ασφαλιστικού από τις ιδιωτικοποιήσεις. Σημαντικές είναι και οι ευθύνες των παρατάξεων και της τακτικής της ρεφορμιστικής αριστεράς στο κίνημα αλλά σ’ αυτές θα σταθούμε παρακάτω.
- Ο συνδικαλισμός στον ιδιωτικό τομέα αποτελεί μια από τις σημαντικές καθυστερήσεις του κινήματος, αφού εκεί ουσιαστικά οι κινητοποιήσεις έχουν μεγάλο κόστος για το κεφάλαιο και εκεί οι εργαζόμενοι πλήττονται περισσότερο. Η αξιοποίηση και ενεργοποίηση όλων των δυνάμεών μας για παρέμβαση στους χώρους αυτούς πρέπει να είναι προτεραιότητα για μας το επόμενο διάστημα.

Γενικά, το εργατικό κίνημα δείχνοντας τα δόντια του έδειξε ότι τα κινήματα εδραιώνονται ως σημαντικός παράγοντας των εξελίξεων, ότι μπορούν να ισχυροποιούνται οι αντιστάσεις και ότι ακόμα κι αν δεν κατακτήθηκαν συνολικές νίκες όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι συνειδητοποιούν ότι οι μαζικοί, ανυποχώρητοι αγώνες είναι ο μόνος τρόπος για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο.

- Το επόμενο διάστημα πρέπει να ανοίξει το μέτωπο της πάλης κατά της ακρίβειας, για ουσιαστικές αυξήσεις σε μισθούς-συντάξεις-επιδόματα ανεργίας, για φοροαπαλλαγές και μειώσεις φόρων στους εργαζόμενους και αύξηση της φορολογίας του κεφαλαίου και των επιχειρήσεων, για να μη φορτωθούν όλες οι συνέπειες της κρίσης στους εργαζόμενους, αλλά να πληρώσουν οι καπιταλιστές. Πρέπει να δοθεί η μάχη των κλαδικών ΣΣΕ, να συγκροτηθεί μέτωπο πρωτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων που θα απαιτεί από τη ΓΣΕΕ να καταγγείλει την απαράδεκτη ΕΓΣΣΕ που υπέγραψε. Στο πλαίσιο αυτό να οργανωθούν συσκέψεις συντρόφων και άλλων αγωνιστών από εργατικούς χώρους, να στηριχθεί και να ενισχυθεί η δράση των εργατικών σχημάτων και κινήσεων, να αναληφθούν πρωτοβουλίες κοινής δράσης με συνδικαλιστές από άλλους πολιτικούς χώρους και να αξιοποιηθεί-αναβαθμιστεί η Πρωτοβουλία Πρωτοβάθμιων Σωματείων, πάντα στη λογική της κοινής δράσης και του ενιαίου μετώπου αντίστασης και ρήξης όλων των εργαζόμενων.
- Την ίδια στιγμή πρέπει να υπάρξει η πιο μαζική και αποφασιστική απάντηση στην απόπειρα συνταγματικού πραξικοπήματος για τη νομιμοποίηση των ιδιωτικών ΑΕΙ. Το φοιτητικό κίνημα αντιμετωπίζει τη λυσσασμένη προσπάθεια της κυβέρνησης να εφαρμόσει το νόμο-πλαίσιο και να αναθεωρήσει στην πράξη το άρθρο 16, ενώ χτυπιέται ακόμη κι απ’ αυτούς που εξαργύρωσαν σε ψήφους την περσινή του επιτυχία. Το φοιτητικό κίνημα πρέπει να επιδιώξει τη μέγιστη δυνατή συγκέντρωση δυνάμεων, μέτωπο με το αγωνιστικό κομμάτι των πανεπιστημιακών, τις εκπαιδευτικές ομοσπονδίες και το εργατικό κίνημα.
- Σημαντικά μέτωπα πάλης θα αποτελέσουν αυτό που αντιτίθεται στις ιδιωτικοποιήσεις και αυτό για τη μη εφαρμογή της αντιασφαλιστικής μεταρρύθμισης στους επιμέρους κλάδους.
Σπουδαίο βήμα για το ξεδίπλωμα των αντιστάσεων και την έναρξη του νέου γύρου αγώνων μπορεί και πρέπει να αποτελέσει η διαδήλωση στη ΔΕΘ.
- Το οικολογικό κίνημα, τα κινήματα πόλης για την προστασία του περιβάλλοντος, των ελεύθερων χώρων κ.λπ. αντιστέκονται στην επέλαση του κεφαλαίου, κινητοποιούν κόσμο, πετυχαίνουν νίκες. Σε πολλές περιπτώσεις αναπτύσσονται από τα κάτω και τα βάζουν με όλους: κράτος, εκκλησία, δημάρχους, εργολάβους και επιχειρηματίες. Η παρέμβασή μας όπου ξεδιπλώνονται και συντονίζονται τέτοιες αντιστάσεις πρέπει να είναι περισσότερο συστηματική. Σ’ αυτό μπορεί να συμβάλλει σύσκεψη των αγωνιστών της ΕΝΑΝΤΙΑ που δραστηριοποιούνται σε τοπικές κινήσεις. Χρειάζεται να στηριχθεί η πρωτοβουλία συντονισμού των αντικαπιταλιστικών σχημάτων πόλης.
- Σημαντικά μέτωπα παρέμβασης, αποτελούν για την ΕΝΑΝΤΙΑ, το αντιπολεμικό και το αντιρατσιστικό κίνημα. Το αντιπολεμικό κίνημα πρέπει να αντισταθεί στα σχέδια παραπέρα εμπλοκής της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, όπως έδειξε και η πρόσφατη κοινή ελληνοϊσραηλινή άσκηση-πρόβα προσβολής του Ιράν. Το αντιρατσιστικό κίνημα υπερασπίστηκε τους μετανάστες και απάντησε στις φασιστικές επιθέσεις εναντίον Πακιστανών μεταναστών, στο Αιγάλεω και στον Πειραιά. Πρέπει να ακυρώσει τα σχέδια της ΕΕ για Ευρώπη-φρούριο.

Είναι σαφές ότι αυτά που συμβαίνουν σήμερα στο πολιτικό σκηνικό και στα κινήματα αποτυπώνουν βαθύτερες διεργασίες. Σήμερα η ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού κάθε άλλο παρά αυτονόητη είναι κι αυτή είναι μια εκτίμηση που δεν προκύπτει μόνο από τα γκάλοπ, προκύπτει από τους καθημερινούς αγώνες. Οι συσσωρευμένες συνέπειες από τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, τη λιτότητα, την εργασιακή ανασφάλεια, η αβεβαιότητα της «γενιάς των 700 ευρώ» έχουν κάνει μεγάλα κομμάτια εργαζομένων και νέων να μην αποδέχονται την κυρίαρχη ρητορεία, να βγαίνουν στο δρόμο, να αποδοκιμάζουν τα κόμματα του δικομματισμού, να στρέφονται προς τα Αριστερά.

Για την επίσημη αριστερά
Ωστόσο, σήμερα η επίσημη Αριστερά είναι πολύ πίσω από την ελπίδα των εργαζόμενων και των νέων που στρέφονται προς αυτή, είναι αναντίστοιχη προς τις αγωνίες τους, δεν αποτελεί διέξοδο στις αναζητήσεις τους.

- Ο ΣΥΡΙΖΑ παρά τις διακηρύξεις κατά του νεοφιλελευθερισμού και υπέρ των κινημάτων, δεν προτείνει πραγματική διέξοδο ρήξης με το σύστημα της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης. Η πρόταση για «εναλλακτική κυβερνητική λύση» της Αριστεράς αντιμετωπίζει τους αγώνες ως απλό κοινοβουλευτικό εφαλτήριο και απειλεί να φαλκιδεύσει τη δυναμική των κινημάτων. Μπορεί να εξελιχθεί σε βασιλική οδό προς «κεντροαριστερές κυβερνήσεις» με καταστροφικά αποτελέσματα όπως φάνηκε και στην γειτονική Ιταλία. Η στάση του στα πρόσφατα κινήματα είναι χαρακτηριστική: στο ασφαλιστικό την κρίσιμη στιγμή πρόκρινε τους κοινοβουλευτικούς χειρισμούς αντί για την κινηματική δράση, ενώ διαχωρίστηκε από τη ΣΣ που υπέγραψε η ΓΣΕΕ μόνο δειλά και φραστικά (στελέχη του ΣΥΝ, όπως ο Παπαγιαννάκης τη βρήκαν «καλή για τις δεδομένες συνθήκες»). Συνεχίζει να συγκυβερνά με ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ στη ΓΣΕΕ και με το ΠΑΣΟΚ στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Αποδοκίμασε τις φοιτητικές αντιδράσεις ενάντια στην εφαρμογή του νόμου-πλαίσιο, θεωρώντας την καθολική ψηφοφορία για την εκλογή πρυτανικών αρχών «δημοκρατικό αίτημα», ενώ πρόσφατες δηλώσεις του Τσίπρα αφήνουν ανοικτό το θέμα των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Η διάσπαση της κοινοβουλευτικής του ομάδας στην ψηφοφορία για την ευρωσυνθήκη είναι δείγμα των εσωτερικών του αντιφάσεων.
- Το ΚΚΕ από την άλλη επιμένει στον αδιέξοδο δρόμο του απομονωτισμού και της ηττοπάθειας. Ενδιαφέρεται περισσότερο να αναδείξει στους αγώνες την ιδιαιτερότητά του παρά να συμβάλλει στη νικηφόρα πορεία τους. Στο εργατικό κίνημα στην πράξη δεν κατέθεσε έναν προγραμματισμό πιο μαχητικό από την ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ και προτίμησε να διαχωρίσει τους εργαζόμενους σε «δικούς» του και μη, διασπώντας το κίνημα και υποβαθμίζοντας τη δυναμική του. Το μόνο που βλέπει είναι η κομματική οικοδόμηση και αντιμετωπίζει κάθε άλλη αριστερή αγωνιστική φωνή ως εχθρό. Η στάση του στο φοιτητικό κίνημα απέσπασε τους επαίνους του Στυλιανίδη και του Καραμανλή. Η πρότασή του για «λαϊκή εξουσία και οικονομία» σε συμμαχία και με τμήματα της αστικής τάξης, παραπέμπει το ζήτημα της αντικαπιταλιστικής ανατροπής στις καλένδες. Πίσω από την αντικαπιταλιστική και αντιιμπεριαλιστική ρητορεία υποβόσκει η νοσταλγία για τα αυταρχικά και καταπιεστικά καθεστώτα του «υπαρκτού σοσιαλισμού».

Γενικά, η στάση των κομμάτων της ρεφορμιστικής αριστεράς δείχνει σε κάθε ευκαιρία που είναι το όριο ανάμεσα στις κινηματικές και ανατρεπτικές διακηρύξεις και την πρακτική του μεταρρυθμισμού στα πλαίσια του συστήματος με τα κινήματα στο ρόλο του χειροκροτητή των κομματικών χειρισμών. Είναι, ωστόσο, σαφής η ενίσχυση των κομμάτων αυτών από ένα μεγάλο κομμάτι του δυναμικού των κινημάτων και δεν αποτελεί λάθος η εκτίμηση ότι κερδίζουν τα σχετικά υψηλά ποσοστά τους περισσότερο από την αντισυστημική τους ρητορεία και λιγότερο από τη ρεφορμιστική τους πολιτική, από το γεγονός ότι για πολλούς αγωνιστές αποτελούν τη μοναδική ορατή δύναμη αντίστασης.
Το ερώτημα για την επαναστατική-αντικαπιταλιστική αριστερά είναι: μέχρι πότε θα αφήσουμε να συμβαίνει αυτό;

Σχεδόν ένας χρόνος ΕΝΑΝΤΙΑ: Εκτιμήσεις και προοπτική
Εμείς λέμε ότι σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ, έχουμε ανάγκη από μια άλλη αριστερά, ενωτική και αντικαπιταλιστική. Χρειαζόμαστε μια Αριστερά
- Που να είναι μάχιμη δύναμη κοινωνικής και πολιτικής αντιπολίτευσης, που να λέει όχι σε κάθε εκδοχή κυβερνητικής διαχείρισης, «κεντροαριστερών σεναρίων», «κυβερνήσεων της Αριστεράς».
- Που να είναι πρωτοπόρα στους αγώνες, που να συμβάλλει στη νίκη των αγώνων και την ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής, που να στηρίζεται στη δύναμη της απεργίας και της κατάληψης και όχι στην προοπτική της κάλπης.
- Που να συγκρούεται σε όλη τη γραμμή με το νεοφιλελευθερισμό, τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, την Ευρωπαϊκή Ένωση, τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και το ΝΑΤΟ.
- Που να επιμένει ότι αυτό που πάνω από όλα σηματοδοτεί την Αριστερά δεν είναι μια «εναλλακτική αισθητική» ούτε η προσκόλληση σε ξεπερασμένα καταπιεστικά μοντέλα αλλά η συλλογική προσπάθεια για την επαναστατική ανατροπή, την αντικαπιταλιστική προοπτική, την κοινωνική χειραφέτηση.

Αυτό το αίτημα μιας άλλης αριστερά αφορά ένα ευρύτερο δυναμικό που δεν μπορεί και δεν πρέπει να εγκλωβιστεί στα στενά όρια του «αριστερού κυβερνητισμού». Δεν θα βρίσκει, όμως, και πραγματική διέξοδο όσο στο χώρο της αντικαπιταλιστικής αριστεράς αναπαράγονται λογικές μικρόκοσμου και μικροσεχταρισμοί, όπως αυτοί που υπονόμευσαν το ενωτικό εκλογικό κατέβασμα στις προηγούμενες εκλογές. Και όλα αυτά την ίδια στιγμή που οι αγωνιστές και τα σχήματα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς είχαν πρωτοπόρο ρόλο σε όλους τους μεγάλους αγώνες του προηγούμενου διαστήματος και μπορούν να έχουν πραγματική και μεγάλη απήχηση.

Στη βάση αυτής της αναγκαιότητας συγκροτήθηκε, πριν ένα περίπου χρόνο, η Ενωτική Αντικαπιταλιστική Αριστερά. Η συγκρότησή της στηρίχτηκε σε ανοιχτές, ενωτικές, δημοκρατικές διαδικασίες συνελεύσεων και τοπικών επιτροπών, δίνοντας ένα πρωτόγνωρο παράδειγμα για όλο το χώρο της αριστεράς που επιχείρησαν να μιμηθούν και άλλες δυνάμεις, περισσότερο ή λιγότερο επιτυχημένα. Η ΕΝΑΝΤΙΑ θα συνεχίσει να στηρίζεται σ’ αυτούς τους δυο πυλώνες: τοπικές-εργασιακές συνελεύσεις και τις αντίστοιχες τοπικές-εργασιακές επιτροπές, πιστεύοντας ότι εκεί μπορούν να συσπειρώνονται, να συζητούν και να συντονίζουν τη δράση τους οι χιλιάδες αγωνιστές των κινημάτων. Τους καλούμε να πλαισιώσουν αυτές τις συνελεύσεις και επιτροπές, να παίρνουν πρωτοβουλίες αναπτύσσοντας πολιτική δράση στο χώρο τους. Από τους αγωνιστές που θα αναδεικνύει αυτή η δράση μπορεί και πρέπει να διευρύνεται το Συντονιστικό της ΕΝΑΝΤΙΑ.
Πιστεύουμε ότι διαδικασίες όπως οι αντικαπιταλιστικές συνελεύσεις μπορούν να οδηγήσουν στην ανασυγκρότηση του χώρου της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και στη μετατροπή του στην ορατή, διακριτή και αποτελεσματική πολιτική δύναμη που θα φέρνει το ζήτημα της αντικαπιταλιστικής ανατροπής στο πολιτικό προσκήνιο. Η ΕΝΑΝΤΙΑ δεν ισχυρίζεται ότι η ίδια αποτελεί τη μοναδική δύναμη της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, πιστεύει όμως ότι θα βοηθήσει στο προχώρημά της, ώστε να παίξει το ρόλο που απαιτούν οι πολιτικές εξελίξεις.

Στο διάστημα από τη συγκρότησή της η ΕΝΑΝΤΙΑ διέψευσε όσους προέβλεπαν τη μετεκλογική της διάλυση. Με τις πρωτοβουλίες και τη δράση της δικαιολόγησε την ύπαρξή της και έδειξε τις δυνατότητες ενός ενωτικού αντικαπιταλιστικού σχηματισμού, αφού εκτός των άλλων:
- Πήραμε μετεκλογικά την πρωτοβουλία συζήτησης όλων των δυνάμεων του χώρου σχετικά με τα αποτελέσματα των εκλογών και τα μέτωπα της επόμενης περιόδου, ανοίγοντας δρόμους συνεννόησης μετά τις προεκλογικές αντιπαραθέσεις.
- Δώσαμε με όλες μας τις δυνάμεις τη μάχη του ασφαλιστικού. Βγάλαμε τρεις αφίσες και αντίστοιχες προκηρύξεις, συμμετείχαμε στις διαδηλώσεις, συμβάλαμε στην παρουσία όλου του δυναμικού της αντικαπιταλιστικής αριστεράς σ’ αυτές. Στηρίξαμε τις πρωτοβουλίες συντονισμού των εργατικών σχημάτων Συμβάλαμε στη δημιουργία της πρωτοβουλίας πρωτοβάθμιων σωματείων. Εκφράσαμε έμπρακτα την αλληλεγγύη μας σε όσους κλάδους διάλεξαν δρόμους αγωνιστικής αντιπαράθεσης (ΟΤΑ. Τράπεζα Ελλάδας, ΔΕΗ).
- Δικές μας δυνάμεις οργάνωσαν και στήριξαν το αντιπολεμικό συλλαλητήριο για τα 5 χρόνια από την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ. Με προκήρυξή μας καταδικάσαμε τις επεμβάσεις και τις μεσολαβήσεις των ιμπεριαλιστών στα Βαλκάνια.
- Καθοριστικός ήταν ο ρόλος μας στην κοινή κάθοδο των ΕΑΑΚ και της Πρωτοβουλίας Γένοβα στις φοιτητικές εκλογές, αλλά και στην κοινή δράση και εκλογική κάθοδο των σχημάτων της αντικαπιταλιστικής αριστεράς σε πολλούς χώρους.
- Στην Πρωτομαγιά οι δυνάμεις μας πρόβαλαν τη λογική του αποφασιστικού αγώνα και της σύγκρουσης με τη λογική της εργασιακής ειρήνης.
- Συμμετείχαμε στην πανευρωπαϊκή συζήτηση των αντικαπιταλιστικών δυνάμεων που οργανώθηκε με πρωτοβουλία της LCR.
- Αναλάβαμε την πολύ σημαντική πρωτοβουλία ενάντια στην ευρωσυνθήκη και πήραμε στις πλάτες μας την προετοιμασία, την οργάνωση και την πραγματοποίηση της μοναδικής μαζικής διαμαρτυρίας που έγινε πριν να ψηφιστεί από τη βουλή, αναγκάζοντας και άλλες δυνάμεις να πάρουν θέση. Αξίζει να σταθούμε λίγο περισσότερο σ’ αυτή την πρωτοβουλία, καθώς μαζί με την συγκέντρωση για τις πυρκαγιές προεκλογικά, αποτελούν δύο από τις πιο σημαντικές και χαρακτηριστικές πολιτικές κινήσεις της ΕΝΑΝΤΙΑ. Στις πυρκαγιές σπάσαμε το κλίμα της εθνικής ομοψυχίας, στην Ευρωσυνθήκη σπάσαμε τη σιωπή που οδηγούσε στην ψήφισή της από τη Βουλή, χωρίς καμιά μαζική εκδήλωση διαμαρτυρίας. Και στις δύο περιπτώσεις η λογική μας ήταν η ανάπτυξη μαζικών αντιδράσεων και η όξυνση των αντιθέσεων που υπάρχουν σε άλλους χώρους π.χ. ΣΥΡΙΖΑ.
- Πολύ νωρίς διατυπώσαμε την πολιτική μας πρόταση για τη συγκρότηση ενός ενωτικού αντικαπιταλιστικού ψηφοδελτίου για τις ευρωεκλογές που θα αναπτύξουμε παρακάτω.
- Σκοπός μας είναι η ανάληψη πρωτοβουλιών και εκστρατειών για την ανάδειξη των βασικών μετώπων που περιγράψαμε παραπάνω και την οργάνωση της πάλης γύρω απ’ αυτά.

Η δράση μας είχε βέβαια σημαντικές αδυναμίες, με κυριότερη ότι ατόνησαν οι διαδικασίες των τοπικών συνελεύσεων και επιτροπών, δίνοντας την εντύπωση για ένα διάστημα ότι η ΕΝΑΝΤΙΑ είναι το συντονιστικό της, ενώ αντίθετα πιστεύουμε ότι ΕΝΑΝΤΙΑ είναι οι τοπικές συνελεύσεις και επιτροπές. Δεν λειτούργησε όπως έπρεπε το γραφείο τύπου και το site. Το τελευταίο διάστημα έγιναν βήματα στην κατεύθυνση αυτή. Η έλλειψη εντύπου που να απηχεί τις απόψεις μας και να αποτελεί βήμα διαλόγου και δράσης πρέπει να αρχίσει να γίνεται αντικείμενο προβληματισμού, χωρίς να παραγνωρίζουμε τις πολλές και ποικίλες δυσκολίες που παρουσιάζει ένα τέτοιο εγχείρημα.


Η πολιτική μας πρόταση για τις ευρωεκλογές
Οι επερχόμενες Ευρωεκλογές (που μπορεί και να μην είναι μόνο ευρωεκλογές) προσφέρουν ένα ορόσημο. Η αντικαπιταλιστική αριστερά στο σύνολό της, πρέπει να τις αντιληφθεί ως ευκαιρία να αναδείξει την αντικαπιταλιστική στρατηγική και προοπτική και να βγάλει τα κινήματα στο προσκήνιο. Για να μη μετρήσουμε ως πολιτικός χώρος και άλλες χαμένες ευκαιρίες πρέπει να τολμήσουμε αυτή τη φορά να φανούμε αντάξιοι των περιστάσεων. Η διαδικασία διαμόρφωσης ενός ενωτικού αντικαπιταλιστικού ψηφοδελτίου μπορεί να είναι το πρώτο βήμα για την συγκρότηση μιας άλλης αριστεράς, μπορεί να δώσει προοπτική στις αναζητήσεις χιλιάδων αγωνιστών, μπορεί να αποτελέσει αντίβαρο στην προσπάθεια της επίσημης αριστεράς να καπηλευτεί κινήματα και ριζοσπαστικές πολιτικές αναφορές, μπορεί να συμβάλει στην οικοδόμηση μιας αριστεράς που να μην είναι «σημαία ευκαιρίας» του συστήματος, αλλά δύναμη αντίστασης και ανατροπής. Η ΕΝΑΝΤΙΑ θα πάρει πρωτοβουλίες, θα οργανώσει εκδηλώσεις και δράσεις γι’ αυτό το σκοπό. Είμαστε αποφασισμένοι να παρέμβουμε πολιτικά στις ευρωεκλογές.

Νομίζουμε, λοιπόν, ότι ήρθε η ώρα να συνεχιστεί σοβαρά η συζήτηση στην αντικαπιταλιστική αριστερά.
Μιλάμε για μια συζήτηση ανοιχτή, δημοκρατική, που να αφορά τους ίδιους τους αγωνιστές, που να μη μείνει μόνο στις εκλογές αλλά και να πάρει πρωτοβουλίες για τη συμβολή σε μαζικούς νικηφόρους αγώνες. Μια συζήτηση που πρέπει να ανοίξει τώρα και όχι τις παραμονές των εκλογών. Μια συζήτηση ειλικρινή και συντροφική, χωρίς τεχνητούς διαχωρισμούς που να χωρά όλους όσοι αναφέρονται στην αντικαπιταλιστική προοπτική.

Η ΕΝΑΝΤΙΑ, γέννημα η ίδια μιας τέτοιας ενωτικής δημοκρατικής διαδικασίας, θα συμβάλει σε αυτή την προσπάθεια με όλες τις δυνάμεις της και καλεί όλους όσοι μοιράζονται αυτή την αγωνία, όλους τους αγωνιστές και τις τάσεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς να ανταποκριθούν θετικά στην πρόκληση.

Επιμένουμε ενωτικά και αντικαπιταλιστικά – Συνεχίζουμε αγωνιστικά και ελπιδοφόρα

Με βάση αυτές τις εκτιμήσεις, το επόμενο διάστημα η δράση μας θα περιλαμβάνει:
1. Τοπικές συνελεύσεις της ΕΝΑΝΤΙΑ.
2. Μαζική παρουσία στη Δ.Ε.Θ, να γίνει μεγάλη αντικυβερνητική διαδήλωση.
3. Αρχές φθινοπώρου εκδηλώσεις της ΕΝΑΝΤΙΑ σε όλη την Ελλάδα με αντικείμενο την πολιτική πρόταση για ευρωεκλογές. Μαζική προπαγάνδα, κύκλος επαφών της ΕΝΑΝΤΙΑ με άλλες τάσεις και αγωνιστές. Έκδοση της πρότασης και σχετικής αφίσας.
4. Μετά την ολοκλήρωση του κύκλου τοπικών εκδηλώσεων και επαφών με τις υπόλοιπες οργανώσεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς η ΕΝΑΝΤΙΑ θα πάρει πρωτοβουλία για τις διοργανώσεις ανοιχτών αντικαπιταλιστικών συνελεύσεων με στόχο το κατέβασμα ενός ενωτικού αντικαπιταλιστικού ψηφοδελτίου στις επόμενες ευρωεκλογές. Η ΕΝΑΝΤΙΑ θα επιδιώξει να συνδιοργανωθούν οι συνελεύσεις αυτές από κοινού με τις υπόλοιπες οργανώσεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς.
5. Καμπάνιες της ΕΝΑΝΤΙΑ και πρωτοβουλίες συντονισμού και κινηματικής δράσης για :
α) Συνταγματικό πραξικόπημα για νομιμοποίηση ιδιωτικών Α.Ε.Ι. και εφαρμογή εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης.
β) Λιτότητα – ακρίβεια.
γ) Καταστροφή περιβάλλοντος – εμπορευματοποίηση ελεύθερων χώρων – «νέο χωροταξικό σχέδιο».
δ) Ενάντια στο ρατσισμό.
ε) Αντιπολεμική δράση – ασκήσεις Ελλάδας - Ισραήλ, 60χρονα ΝΑΤΟ.
6. Συντονισμένη παρέμβαση αγωνιστών ΕΝΑΝΤΙΑ για πρωτοβουλία στην εμβάθυνση ενότητας ΕΑΑΚ – Πρωτοβουλίας Γένοβα, για τη στήριξη συσπειρώσεων – παρεμβάσεων – κινήσεων εργαζομένων, για το συντονισμό αντικαπιταλιστικών τοπικών κινήσεων.
7. Θεματικές συσκέψεις και συντονισμός αγωνιστών ΕΝΑΝΤΙΑ:
α) όσων παρεμβαίνουν σε χώρους εργαζομένωνβ) όσων δραστηριοποιούνται σε τοπικά σχήματα και παρεμβάσεις

Δεν υπάρχουν σχόλια: